Απο τον φετινό Μάρτη μέχρι και σήμερα, ζούμε μέσα σε μια συνθήκη που δομείται πάνω σε δύο βασικούς άξονες. Απο την μια αντιμετωπίζουμε μια γενικευμένη διάχυση του φόβου σε ότι έχει να κάνει με τα επιδημιολογικά δεδομένα και τις υγειονομικές επιπτώσεις της ασθένειας Covid-19 και απο την άλλη βιώνουμε έναν ολοένα και αυξανόμενο κοινωνικό έλεγχο και την εφαρμογή μιας πολυεπίπεδης κρατικής καταστολής, απέναντι σε όσους/ες τολμούν να αμφισβητήσουν έμπρακτα αυτή την μεθόδευση. Τόσο οι μισθοφόροι επιδημιολόγοι του κράτους και των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών, όσο και τα καλοταϊσμένα με εκατοντάδες εκατομμύρια απο τον κρατικό προϋπολογισμό ΜΜΕ, φροντίζουν καθημερινά να σπέρνουν στο κοινωνικό σώμα τρόμο, σύγχυση, πανικό και κυρίως να επιβάλλουν στον πληθυσμό την «νέα κανονικότητα» του εγκλεισμού του στα σπίτια, για όσους/ες έχουν φυσικά κάποιο σπίτι.

Παράλληλα, μέσα απο έκτακτα νομοθετήματα ενεργοποιήθηκαν οι σε παλαιότερο χρόνο (2001) προσθήκες «προβλέψεων» του συντάγματος, που οδηγούν στην ουσιαστική αυτοαναίρεσή του σε ότι έχει να κάνει με βασικές ελευθερίες μετακίνησης, συγκεντρώσεων κλπ λόγω «υγεινονομικών κινδύνων». Αυτό το «παραθυράκι» αυτοαναίρεσης βασικών ελευθεριών απο το αστικό σύνταγμα, προστέθηκε σε μια εποχή που δεν υπήρχε καμιά πανδημία, αλλα ήταν ορατό απο τότε στα επιτελεία της κυριαρχίας το βάθεμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, με την ολοένα και διογκούμενη χρηματοπιστωτική του φούσκα, όπως επίσης και η δυσοίωνη για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, προοπτική διαχείρισής της. Στην τελευταία αναθεώρηση (2018-2019) του αστικού συντάγματος επι κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το «παραθυράκι» παρέμεινε ανέγγιχτο. Η «αριστερά των κινημάτων και των δικαιωμάτων» συνηγόρησε και ψήφισε θετικά, στο να κρατηθεί ανέπαφο ένα πολυεργαλείο πολιτειακής εκτροπής, οπου με ένα απλό νομοθέτημα και μια διοικητική πράξη «έκτακτης ανάγκης», αποφεύγεται η χρήση παλαιότερων και μη δημοφιλών πλέον πολιτικών πρακτικών όπως πχ ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ή μια φασιστικού τύπου πολιτειακή μεταβολή. Αυτή η πολιτικά «ανώδυνη» πολιτειακή μετάλλαξη του καθεστώτος της αστικής κυριαρχίας, παραμένοντας τυπικά μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μέχρι σήμερα δεν συνάντησε οποιαδήποτε ουσιαστική και έμπρακτη αμφισβήτηση απο κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Κανονικοποιήθηκε λόγω της νομιμοποίησής της απο το αστικό κοινοβούλιο. Οι γενναίες κρατικές επιχορηγήσεις στα κόμματα μάλλον βοήθησαν αρκετά στο να υπάρξει αυτή η συντονισμένη σιωπή, απέναντι στον μακροχρόνιο αυτό κρατικό σχεδιασμό.

Τώρα πλέον, με πρόσχημα την Covid-19, όλες οι απαγορεύσεις είναι συνταγματικές και νόμιμες στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, αρκεί πρόθυμοι μισθοφόροι του κράτους και των φαρμακευτικών εταιρειών, λοιμωξιολόγοι και επιδημιολόγοι, να δώσουν κάποια γεμάτη αντιφάσεις «επιστημονική» επίφαση σ’ αυτές τις απαγορεύσεις. Η απαγόρευση και καταστολή πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων για λόγους «αποφυγής συνωστισμού», είτε σε ανοιχτούς είτε σε κλειστούς χώρους, είναι δημοκρατική. Συνωστισμός επιτρέπεται μόνο στους εργασιακούς χώρους, στα εργοστάσια και στις μεγάλες εταιρείες. Συνωστισμός επιτρέπεται στις στάσεις λεωφορείων, στους σταθμούς και στα βαγόνια του metro για να πηγαίνει ο κόσμος στη εργασία του, ωστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ο συνωστισμός επιτρέπεται επίσης στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών. Η περίτεχνη νομοθετικά, ουσιαστική κατάργηση της απεργίας είναι επίσης δημοκρατική. Τα διοικητικά πρόστιμα που για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα σημαίνουν στέρηση του μισού ή ακόμα και των 2/3 ενός μισθού, είναι επίσης μια νόμιμη και δημοκρατική οικονομική εξόντωση αυτών που περισσεύουν στον κόσμο της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Η επίσημη μέσω πρόσφατου νόμου, θεσμοθέτηση της 10ωρης απασχόλησης είναι επίσης δημοκρατική. Οι εργασιακές ρυθμίσεις των υπουργείων, που αφήνουν ολάνοιχτα παράθυρα και επι της ουσίας επιτρέπουν μικρά και μεγάλα αφεντικά να αφήνουν απλήρωτο το εργατικό δυναμικό των επιχειρήσεών τους, να απασχολούν σε καθεστώς μαύρης εργασίας με ελάχιστα ή και με καθόλου ένσημα και ασφάλιση το σύγχρονο προλεταριάτο και να εκμεταλλεύονται την ανάγκη επιβίωσης των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, είναι επίσης νόμιμες και δημοκρατικές. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου που τελετουργικά πανηγυρίστηκε απο τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ, τις παραμονές της 17ης Νοέμβρη με την εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο ΕΜΠ και την σύλληψη όσων είχαν συμμετάσχει στην πρωτοβουλία για ένα ανοιχτό πολυτεχνείο, είναι επίσης δημοκρατική. Η χούντα της περιόδου 1967-1973 φαντάζει τελείως πρωτόγονη μπροστά σ’ αυτή την συνταγματικά δημοκρατική και επιμελημένη επικοινωνιακά διαχείριση του κοινωνικού σώματος, απο τους μηχανισμούς καταστολής και προπαγάνδας του καθεστώτος.

Η ποινική (και όχι πολιτική) καταδίκη απο τα αστικά δικαστήρια, κάποιων λίγων στελεχών του χρυσαυγίτικου φασιστικού κόμματος, αποτέλεσε ένα σημαντικό πολιτικό άλλοθι του σημερινού καθεστώτος, για να επιβάλλει μια σειρά φασιστικών μέτρων πάνω στο κοινωνικό σώμα. Ο κρατικά χορηγούμενος εθνικισμός και ρατσισμός γράφουν χρυσές σελίδες τα τελευταία χρόνια, χωρίς πλέον να χρειάζονται τα φασιστικά τάγματα εφόδου στο δρόμο.  Το κράτος ντύθηκε τον «αντιφασιστικό» του μανδύα με μια μακροχρόνια δίκη που κατέληξε σε ποινές χάδια για μερικά μόνο στελέχη του φασιστικού κόμματος. Πλέον, τα κρατικά τάγματα εφόδου επιτελούν πολύ καλύτερα αυτό το έργο, χωρίς να προκαλούν γενικευμένη ανησυχία ως προς την φύση του πολιτεύματος. Οι πολλές χιλιάδες προσλήψεις αστυνομικών και ειδικών φρουρών και η διόγκωση των ειδικών δυνάμεων καταστολής πλήθους της αστυνομίας, αποτελούν τις κυριότερες αποδείξεις, οτι απο δώ και πέρα η κρατική διαχείριση του πληθυσμού θα είναι κατασταλτικού τύπου και δεν θα είναι διαπραγματεύσιμη. Η παλιά χουντική ρήση «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» επανέρχεται δριμύτερη, αλλα πλέον είναι συνταγματικά νόμιμη και δημοκρατική λόγω «υγειονομικού κινδύνου».

Το ελληνικό κράτος, απο την εμφάνιση της ασθένειας Covid-19, έχει κάνει την στρατηγική του επιλογή να διογκώσει τους μηχανισμούς καταστολής και να χρηματοδοτήσει γενναία τους φορείς διάχυσης της κρατικής προπαγάνδας (ΜΜΕ), αντί να ενισχύσει με επιστημονικό προσωπικό και ΜΕΘ, το κρατικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Επέλεξε να διοχετεύσει γενναία οικονομικά πακέτα στους κλινικάρχες και στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Επέλεξε να χρηματοδοτεί (απο τους δικούς μας φόρους) ένα σύνολο κοινωνικών παράσιτων, που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους πάνω στον πλανήτη είναι η ανελέητη ταξική εκμετάλλευση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Είναι πλέον ξεκάθαρο οτι η ασθένεια Covid-19 αποτέλεσε το ιδανικό πρόσχημα για την επιβολή μιας φασιστικού τύπου πολιτικής πάνω στο κοινωνικό σώμα. Η Covid-19 θα «αντιμετωπιστεί» απο το κράτος με περισσότερη καταστολή, με μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο και με τις υπάρχουσες και παραπαίουσες κρατικές δομές υγειονομικής περίθαλψης. Το ελληνικό κράτος έκανε την στρατηγική του επιλογή για τους ανθρώπους της τάξης μας : θανατοπολιτική.

Βρισκόμαστε στην αυγή μιας νέας δυστοπίας, πιο εφιαλτικής και πιο σκληρής απ’ ότι μπορούσαμε να φανταστούμε μέχρι τον Μάρτη του 2020. Η αυξανόμενη μαζική ανεργία, η τεράστια υποαπασχόληση σε όσους/ες έχουν ακόμα κάποια δουλειά, η μεθοδευμένη συρρίκνωση και προλεταριοποίηση των κατώτερων μεσοστρωμάτων μέσα απο το οικονομικό χτύπημα των πολύ μικρών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων, η απελευθέρωση των εξώσεων και των κατασχέσεων κατοικιών λόγω κόκκινων δανείων, η προσωρινή επιδοματική πολιτική εξαθλίωσης και φτώχειας, τα δις των κρατικών επιχορηγήσεων στις τράπεζες και στο μεγάλο κεφάλαιο, και τελικά η επιβολή ενός καθεστώτος πλήρους σιωπής και κρατικού μονολόγου, σηματοδοτούν μια πολιτειακή επιστροφή του ελληνικού κράτους σε φασιστικού τύπου διαχείριση των πληθυσμών που περισσεύουν. Γιατί εκτός απο τους/τις μετανάστες/στριες που είναι ήδη φυλακισμένοι/ες σε άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια της δημοκρατίας, εκτός απο τους/τις φυλακισμένους/ες που είναι παστωμένοι/ες μέσα στις φυλακές της δημοκρατίας χωρίς καμιά υγειονομική πρόβλεψη και προστασία, τώρα πλέον περισσεύει και ένα μεγάλο κομμάτι της υπόλοιπης κοινωνίας. Στους σχεδιασμούς του κράτους και στα τεφτέρια του κεφαλαίου για την έξοδο απο την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, περισσεύει ένα μεγάλο ποσοστό των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, των ανθρώπων της τάξης μας. Η καταστολή των κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών αντιστάσεων θα ενταθεί όσο το κράτος θα ξεδιπλώνει βήμα-βήμα την ταξική του θανατοπολιτική.

Ιστορικά οι οργανωμένες ελευθεριακές δυνάμεις δεν έπαψαν ποτέ την πολιτική τους λειτουργία, ακόμη και κατά τη διάρκεια πολύ σκληρότερων πολιτικών καθεστώτων, είτε με δημοκρατία είτε με χούντες, είτε με φασιστικά καθεστώτα, ακόμη κι όταν γνώριζαν πως οι πολιτικές τους επιλογές μπορούσαν να τους κοστίσουν φυλακίσεις, βασανισμούς, βιασμούς, εκτελέσεις.  Η ελευθεριακή πολιτική οργάνωση απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου, δεν αποτελεί κάποιο «δικαίωμα» που μας παρέχεται σε καιρούς φιλελεύθερου δικαιωματισμού του καθεστώτος, αλλά κοινωνικό, πολιτικό και ταξικό μας καθήκον. Διαχρονικά ο λόγος και η δράση των ελευθεριακών οργανώσεων και δομών, είχαν πάντα ένα σκοπό: την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση απο τα δεσμά της κυριαρχίας κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας. Και γύρω από αυτόν τον σκοπό οργανώνονται και λειτουργούν απαρέγκλιτα όλες οι ελευθεριακές δομές ανα τον κόσμο. Διαφορετικά δεν είναι ελευθεριακές δομές, αλλά ομάδες ελεύθερου χρόνου. Στην παρούσα συγκυρία, για μια ακόμη φορά, το κράτος διατάσσει και επιβάλλει απαγορεύσεις που ουσιαστικά αναιρούν το δηλωμένο πολιτειακό του περίβλημα της αστικής δημοκρατίας. Από πλευράς κράτους και ΜΜΕ επιβάλλεται η τρομοκρατία, η κοινωνική απομόνωση, ο εγκλεισμός, η απόλυτη πειθάρχηση στις εντολές του. Ουσιαστικά καλλιεργείται η σύγχυση στο κοινωνικό σώμα, μέσα από τις μεγαλειώδεις αντιφάσεις στη διαχείριση της εξάπλωσης της Covid-19 και επιβάλλεται η γενικευμένη κοινωνική υπακοή και πειθαρχία, με μια σειρά αντικοινωνικών και καταστροφικών μέτρων για τις τάξεις  των καταπιεσμένων.

Τα άτομα και οι συλλογικότητες που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό θα συνεχίσουν τις πολιτικές τους διεργασίες και θα οργανώνονται με βάση την κοινή τους θέληση για πολιτική συντροφικότητα αλλά και για την αντιμετώπιση των πρακτικών και του ελέγχου που έχουν επιβληθεί στη ζωή μας. Η ελευθερία δεν χαρίζεται με νόμους και συντάγματα. Κατακτιέται με ακηδεμόνευτους κοινωνικούς, ταξικούς και πολιτικούς αγώνες, σε κάθε επίπεδο.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΒΡΩΜΑΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

Βόλος, 24 Νοέμβρη 2020Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου

Αναδημοσίευση από Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου: https://libatheneonvolos.home.blog/2020/11/24/covid-19/