Διανύουμε το δεύτερο καλοκαίρι όπου το κράτος έχει κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με πρόσχημα την διάδοση της covid-19. Οι άνθρωποι που επιβιώνουν στα μεταναστευτικά «camps», οι κάτοικοι των συνοικισμών Ρομά, οι έγκλειστες/οι των φυλακών έχουν γίνει οριστικά πια οι Αόρατοι της καθημερινότητας στην covid εποχή αλλά και έχουν χαρακτηριστεί σχεδόν αυτοματοποιημένα «υγειονομικές βόμβες» ή αλλιώς πηγές μετάδοσης του ιού. Οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, η στέρηση βασικών αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης έχουν γίνει η νέα κανονικότητα για τους πληθυσμούς σε εξαίρεση.  Με όρους μοντέρνας ευγονικής και την πρόφαση της «προστασίας» της υγείας μας, το καθεστώς εξαίρεσης βαθαίνει σταθερά και μεθοδικά. Αφού λοιπόν συνηθίστηκε πια η εξαίρεση των Διαφορετικών, των Αόρατων, των Άλλων, των πληθυσμών που δεν εκπληρώνουν, στις παρούσες συνθήκες,  εκείνα τα χρήσιμα χαρακτηριστικά για την αναπαραγωγή του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου, το κράτος προχωρά. Συνέχεια →